Nga Arsim Zekolli- Shqiptarët nuk e njohin të tashmen e tyre. Ashtu siç maqedonasit “e dinë” përmendësh “historinë e tyre që nga Egjipti i Lashtë dhe Kandahari – por jo historinë e tyre pas vitit 1945, edhe shqiptarët dinë gjithçka për të lashtët e tyre, por jo për ngjarjet e dekadave të fundit. Kjo është arsyeja pse ndodhi që shqiptarët ende nuk dinë për përpjekjen për të institucionalizuar përfaqësimin e tyre jashtë kornizës së partisë. Të ngopur me intrigat e përditshme politike të partisë, të indinjuar nga manipulimet e establishmentit maqedono-serb, disa faktorë të jashtëm ishin të interesuar ta fusnin këtë përfaqësim spontan, kaotik, cinik, manipulues, me një fjalë – plotësisht të degjeneruar dhe vulgar në emër të shqiptarëve, në kornizën institucionale si një adresë zyrtare dhe autentike.
Meqenëse shqiptarët nuk kanë dijeni për këtë përpjekje, ata nuk kanë dijeni për mënyrat se si kjo iniciativë ose dëshirë nga partnerët ndërkombëtarë u shkatërrua në fund të fundit kryesisht nga vetë shqiptarët, pikërisht elitat politike, me ndihmën e establishmentit maqedonas. I cili, me zemër, ishte më pak i angazhuar pasi iniciativa shkatërruese u mbajt nga udhëheqjet shqiptare. Secila prej atyre rrymave “shqiptare” me logjikën e vet të degjeneruar. Një krah që donte ta reduktonte këtë iniciativë gjithëshqiptare në ende… një tjetër ndërtesë lokal-patriotizmi e tipit “atje Grupçin, bëj çfarë të duash”, por që në fund mori një shuplakë brutale nga diplomatët perëndimorë dhe një mësim që ende e ndëshkon lokal-patriotizmin në fjalë deri më sot. Krahu tjetër, i cili zbuloi në mënyrë brilante çdo kërcënim për monopolin e tyre partiak-klanor dhe në të njëjtën kohë mbylli sytë ndaj kërcënimeve ndaj shqiptarëve, e kuptoi rrezikun e defaktorizimit të partisë (përmes faktorizimit kombëtar) dhe në çdo mënyrë sabotoi këtë ndërmarrje ndërkombëtare dhe mbështetësit e saj lokalë. Krahu i tretë, ai i Islamit Politik si dega më e degjeneruar, parazitare, antishqiptare dhe servile e establishmentit maqedono-serb, bëri gjithçka të mundur përmes “idiotëve të dobishëm” në BDI, PDSH dhe mediat shqipfolëse për të minuar autoritetin e kësaj iniciative, të cilën e konsideroi – me të drejtë – një kërcënim për axhendën e tyre të parazitizmit në shpinën e shqiptarëve dhe një mundësi për të demonstruar “bashkëpunim” para urdhëruesve maqedono-serbë.
Ky episod, në fund, përjetoi një debakël. Iniciativa dështoi. Zyrtarizimi i përfaqësimit kombëtar mbipartiak dhe autentik të shqiptarëve ishte… degraduar në mungesë lidhjeje, dhe bashkë me të, besimi në kohezionin e trupit politik shqiptar. Në një nga polemikat më serioze me faktorë të jashtëm të asaj kohe, u përballa me përgjigjen e bashkëbiseduesit perëndimor: “Mos na shpjegoni, mos humbni kohë duke shpjeguar urrejtjen e maqedonasve dhe serbëve ndaj jush [shqiptarëve]. Nuk kemi qenë këtu një javë pa e ditur atë që e kemi kuptuar prej kohësh. Se ata ju urrejnë vërtet. Më tregoni për urrejtjen tuaj të ndërsjellë, brendashqiptare, për tendencën e udhëheqësve tuaj për të djegur të gjithë kombin e tyre për interesa të pjesshme”. Përpjekjet për ta zbutur atë deklaratë rezultuan në një përgjigje edhe më brutale: “as maqedonasit dhe as serbët nuk i urrejnë zërat e pavarur shqiptarë dhe inteligjencën shqiptare aq sa përfaqësuesit shqiptarë.” Me këtë, polemika mori fund.
Shikuar në retrospektivë, ai moment i formalizimit të dështuar institucional sot përkufizohet si momenti historik në të cilin çështja shqiptare humbi shansin e vetëfaktorizimit, shoqëria shqiptare u zhyt në moçalin e censurës, politika partiake u shndërrua në “ndërmarrje ndërtimi të lagjeve të varfra” dhe pesha e zërit shqiptar filloi të mbytej nga Alternativa Islamiste, me ndihmën e klaneve Parto-gangstere dhe “medreseve” të islamizmit të shërbimeve dhe agjencive rajonale dhe globale.
Për të mos përsëritur atë që kam theksuar për një kohë të gjatë: tani e kuptojmë peshën e PPD-së autentike dhe koston e shtrenjtë të promovimit-zëvendësimit të kuadrove Branko-Kiro nga Tetova, Gostivari dhe zona e Shkupit që zbutin terrenin për goditjen vdekjeprurëse nga establishmenti maqedonas dhe Sali Berishës me “sigurimin” e tij “për një grusht dinarë”. Le të kujtojmë dhe kuptojmë tani rolin e Arbër Xhaferit dhe Menduh Thaçit në “vizionin politik” të shitjes së shumicës në dobi të pakicës, lokal-patriotike. I cili nuk u ndal nga UÇK-ja, as As Kosova, as Shqipëria, as patriotët, por nga faktori ndërkombëtar i cili e ndëshkoi dhe ende e mban të defaktorizuar këtë mendje lokal-patriotizmi.
Seria e vetë-defaktorizmit do të përshpejtohet nga BDI-ja, madje me një sukses të paparë dhe të papritur, nga shqiptarët dhe faktori i jashtëm. Përsëri, shqiptarët ende nuk e dinë se BDI ishte një “shëmti” e diplomacisë amerikane që nga viti 2004, por për arsye krejtësisht të ndryshme nga ato që “interpretuesit e BDI-së” shpallën në korridore (“nacionalizmi ynë po ju pengon”). Në realitet, defaktorizimi dhe distancimi ndërkombëtar nga BDI-ja ishte një bashkëpunim.
Në realitet, dezertimi dhe distanca ndërkombëtare ndaj BDI-së ishte pasojë e largimit të udhëheqjes së BDI-së nga rryma e rezistencës ndaj establishmentit maqedonas dhe marrëveshjes vullnetare për t’u bërë pjesë instrumentale e asaj politike maqedono-serbe. Ky ndryshim u bë më i lehtë pjesërisht falë rritjes së gruevizmit, por kryesisht falë politikave të klubit antishqiptar në krye të BDI-së që aspironte “faktorizimin” përmes servilizmit të grupit Musa Xhaferi, Rizvan Sylejmani, Teuta Arifi, Fatmit Besimi, etj. ndaj grupeve islamiste si një “model që pranohet më lehtë nga faktori maqedonas (serb)” në krahasim me politikat kombëtare, shqiptare, kosovare, nacionaliste. Në atë kohë, jo në atë masë, por grupet Izet Mexhiti, Beqir Hasani, Sadulla Duraku ishin një gur shahu në duart e grupeve të tilla.
Ky distancim “strategjik, konstruktiv” që e bëri pozicionin e BDI-së më të lehtë, por atë shqiptar të kompromentuar plotësisht në sytë e partnerëve ndërkombëtarë, ishte ndërprerja historike e vazhdimësisë së vijës kombëtare shqiptare që nga Lufta e Dytë Botërore. Fryma e asaj rezistence kombëtare kundër maqedonasve-serbë, ashtu si fryma e rezistencës ideologjike kundër komunizmit dhe haxhi-qamilizmit, jo vetëm që do të mbizotërojë, por do të mishërohet edhe me armikun historik. Kjo, pasi strategjia “larg nacionalizmit, më afër fetarizmit” do të shërbejë si Kali i Trojës (nga faktori i emëruar) me qëllim transformimin e BDI-së në një Lidhje Social-Demokratike Shqiptare, të modeluar dhe të frymëzuar në përputhje me LSDM-në maqedonase. Nuk do të kalojë shumë kohë para se udhëheqësit e BDI-së dhe ideologët e “parazitizmit islamist nën maskën e shqiptarëve” të fillojnë të ofrojnë fjalor, frymë, retorikë dhe në fund të fundit personalitete të krijuara dhe të ushqyera në kampin e LSDM-izmit komunist dhe policor. Me kalimin e kohës, komandantët me prejardhje kombëtare dhe intelektuale (nën presionin e LSDM-së) do të zëvendësohen nga “studiues islamistë”, figurat e rezistencës nga vitet ’80 do të zëvendësohen nga “besimtarë të devotshëm me moral të lartë”, figurat e shquara intelektuale do të eliminohen dhe do të zëvendësohen nga “profesorë universitarë që edhe profesorët maqedonas (LSDM) i konsiderojnë të rëndësishëm”. Shqiptarët ishin vetëm spektatorë të pafuqishëm ndërsa shikonin se si “besimtarët e votave të shqiptarëve” zëvendësuan gradualisht çështjen kombëtare, figurat kombëtare me retorikën e “integrimit” dhe me “partner Pendarovski, partner Sheqerinska, partner Dimitrov, partner Crvenovski”. Por në të njëjtën kohë, për sa kohë që BDI modelohej sipas parametrave të LSDM-së, ajo pranonte edhe të gjitha sindromat që në fund të fundit do të sillnin, së pari, rrëzimin e LSDM-së si model, dhe më pas rrëzimin e BDI-së si kopje, dhe së fundmi rrëzimin e VLEN-it si një kopje e zbehtë e imitimeve.
Ky rrëzim nuk ishte vetëm rezultat i spontanitetit devolutiv drejt një strukture të pareformuar që nga koha e Miladin Popoviçit dhe Svetozar Vukmanoviç Tempos, por edhe më shumë si pasojë e ndërhyrjes indirekte të faktorit të jashtëm. I cili përcakton ideologjinë e gjymtuar nga truri të BDI-së së kohës dhe VLEN-it të sotëm. Pikërisht, ishte qëndrimi i prerë i faktorit ndërkombëtar ndaj udhëheqjes së LSDM-së se “për sa kohë që udhëhiqeni nga Branko Crvenkovski, as nuk mund të ëndërroni të ktheheni në pushtet!”. Ironia e fatit është se faktorët në LSDM (Sheqerinska, Spasov, Frçkovski, etj.) e kuptuan këtë mesazh dhe e zëvendësuan Crvenkovskin me Zaevin. Ndryshe nga BDI (në atë kohë) dhe VLEN (sot), ata ende nuk e kanë perceptuar dhe tretur këtë qëndrim dramatik, por vazhdojnë të luajnë “politronin e dashur” ndaj strukturave pro-serbe/ruse në kampin maqedonas, LSDM dhe VMRO. Ahmeti, përmes Blerim Bexhetit dhe “shqipfolësve” brenda OJQ-ve maqedonase, ndërsa Mexhiti-Kasami-Ibrahimi, përmes islamistëve dhe servilizmi ndaj kësaj VMRO-je të kontrolluar plotësisht nga ish-LSDM dhe strukturat anti-maqedonase në shoqërinë maqedonase dhe serbe. Kjo shpjegon edhe mungesën e interesit të faktorit të jashtëm për situatën në shoqërinë shqiptare, e pushtuar, e rrëmbyer, e mbajtur peng, e gjymtuar, e torturuar, e përçmuar, e injoruar, e shkelmuar, e pështyrë, e shfrytëzuar, e manipuluar, e përdhunuar, e poshtëruar nga udhëheqjet besnike ndaj komunizmit serb/maqedonas nga patriotët komercialë-komercialë BDI dhe islamistët “biznes dhe porno” AlternativA, anti-Besnik dhe Taravara. Shkurt, nuk mund t’i ndihmojmë njerëzit që luftojnë verbalisht ndikimin serbo-maqedonas, ndërsa ai nuk ka guximin të zbulojë serbo-maqedonas në krye të establishmentit politik përfaqësues.
Prandaj, siç do të thoshte Gunther Grass, “ajo që sot nuk guxon të thuhet” është mungesa e guximit dhe vetëdijes së shoqërisë shqiptare (meqenëse mediat dhe “intelektualët” janë në shërbim të partisë) është e vërteta e dhimbshme: BDI, VLEN, Aleancat nuk janë vetëm antipodi i Botës Serbe, por (disa drejtpërdrejt, disa tërthorazi) janë mbështetës aktivë të Botës Serbe në Maqedoninë e Veriut. Nga rruga, një pjesë integrale e këtij instrumentalizmi “strategjik dhe të mençur” ndaj interesave maqedonase-serbe janë edhe elitat politike nga Prishtina (Thaçi, Haradinaj, Limaj, Kurti, Konjufca, Osmani) si dhe nga Tirana (Rama, Berisha, Meta). Prandaj, heshtja frikacake e “folësve të guximshëm” nga të gjitha kampet politike në Tiranë dhe në Prishtinë, të cilët ende sillen sikur “nuk i kuptojnë zhvillimet në Maqedoni” (përndryshe, një term i huazuar nga inteligjenca dhe media maqedonase). Për të parafrazuar Henry David Thoreau, sot në Maqedoni kemi “një shumicë masive të shqiptarëve që jetojnë jetë të dëshpërimit të heshtur” të cilët jo vetëm që nuk simpatizojnë Ali Ahmetin (konkretisht udhëheqësin e tij Musa Xhaferi), as Izet Mexhitin dhe Zeqirija Ibrahimin (konkretisht udhëheqësin e tyre Rizvan Sylejmani) dhe Bilall Kasamin (konkretisht udhëheqësin e tij Adnan Ismaili). Ndryshimet, dallimet midis tyre janë kozmetike, sipërfaqësore, deklarative, retorike, por nuk lënë asnjë dyshim – është e njëjta frymë që vazhdon në vazhdimin e servilizmit të modeluar nga LSDM (dhe të replikuar në VMRO). E vetmja ndryshim është se establishmenti maqedonas e ka kuptuar skadimin e afatit të përdorimit të mendjes Crvenkovski-Sheqerinska-Spasov-Pendarovski së bashku me OJQ-të dhe median xhandare, ndryshe nga “studiuesit dhe strategët” idhujtarë dhe idiotë në VLEN, BDI dhe satelitët mediatikë si dhe “xhematin” në të ashtuquajturat xhami që përdoren si “banja për pastrimin e ndërgjegjeve të ndyra”. Albanofobia islamiste e promovuar nga Zeqirija Ibrahimi, Afrim Gashi, Bilall Kasami nuk është gjë tjetër veçse një pjesë integrale e Strategjisë së Botës Serbe/Ruse dhe nacionalizmit turk. Ndërsa janë në ngritje, përgjegjësia nuk është vetëm e maqedonasve-serbë, por edhe e të gjithë establishmentit politiko-mediatik në Prishtinë dhe socialistëve të Edi Ramës në Tiranë.
Vendimmarrësit e vërtetë që e kanë kuptuar prej kohësh (falë Gruevskit, Mickoskit, Ramës, Vuçiçit, Hashimit) se në Ballkan, zgjedhjet jo vetëm që nuk janë një instrument i demokracisë (në fakt, ato nuk janë as në Perëndim), por edhe më keq, janë shndërruar në një instrument pazarllëku tregu për blerjen e shpirtrave të vdekur që sot shiten me çmim të lartë në Perëndim, por tani e kuptojnë se të njëjtët njerëz do ta shesin edhe shpirtin shqiptar me çmim të lartë në Lindje. Nëse gabohem, ju lutem lexoni përfundimet e Raportit të Parlamentit Europian. Me një vërejtje nga ana ime, falë përvojës: Kur përfundime të tilla katastrofike bëhen publike dhe zyrtare, nga një institucion zyrtar, me mbështetje pothuajse unanime të të djathtës dhe të majtës ndërpartiake (si reagim ndaj koalicionit Hационально единство BМРО-СДСМ), bindesh se ato janë edhe më të buta dhe të moderuara krahasuar me atë që thuhet në korridore dhe takime me dyer të mbyllura. Merre si të duash: në ato diskutime, jo vetëm emrat e Mickos dhe Zaev, Filipçe, por edhe emrat e Aliut, Izetit, Kasamit, Taravarit dhe Gashit nuk u përmendën për mirë, e aq më pak si partnerë. Dhe as aq të besueshëm. (Marrë nga postimi i autorit në Facebook)