Kështu mund të intepretohet një deklaratë e peshkopit Ilirion të Novobërdës, vikar i Patriarkut serb, në emisionin e djeshëm të RTS-së së Beogradit, duke iu bashkuar kumtesës së Dioqezës Rashkë-Prizren rreth qendrimeve të mia dhe historianit Enver Rexha në emisionin “Konfront” të Kohavizionit, ku u fol për ngjarjet e marsit të vitit 2004 dhe pasojave që lanë ato për trashëgiminë kulturore të Kosovës, me ç’rast kisha ortodokse serbe i shfrytëzoi që në bisedimet e Vjenës (2005-2007), përmes Pakos së Ahtisarit, objektet e kultit nga trashëgimia ortodokse t’i përvetësojë në emër të gjoja autoqefalisë së kishës ortodokse serbe nga mesjeta, gjë që si e tillë nuk ka ekzistuar, por që është fituar, pas tetë shekujsh, në vitin 1923. Natyrisht se në fokus të reagimeve, nga ato të Dioqezës Rashkë-Prizren, princit Filip Karagjorgjeviq me plot shprehje klerofashiste dhe këto të peshkopit Ilirion nga Novobërda, vikar i Kishës serbe, gjithë problematika historike që u hap në atë bisedë, veçmas atë të të ashtuquajturit shtet mesjetar serb të lidhur me Rashën dhe dinastinë Nemanjane, si një konstrukt të historiografisë serbe dhe të kishës ortodokse serbe për qëllime hegjemoniste, që gjithnjë e më shumë po demistifikohet nga historiografia botërore, bartet te objekti i dhushëm kishtar në hapësirat e universiteti të Prishtinës, i nisur në vitin 1996 , ku në perurimin e punimve krahas Arkanit dhe paramilitarëve të tij, oficerëve të lartë nga armata jugosllave, me duar të përgjakura nga masakrat e tyre në Kroaci, Bosnje dhe Hercegovinë për të vazhduar edhe me ato në Kosovë, mori pjesë edhe Patriarku Pavle, i cili pos tjerash tha se kjo kishë duhet të kthehet në tempull historik dhe shpirtëror të qenësisë serbe në Kosovë, në Jerusalem serb! Ndonëse nuk përmendet “Jerusalemi serb”, peshkopi Ilirion, me shumë demagogji, objektin e papëfunduar kishtar në qendër të Prishtinës e quajti “shejtni shpirtërore”, që krahas kishës katolike dhe xhamisë së madhe aty afër në ndërtim e sipër, që e quajti “punë të mrekullueshme” në kuadër të trinomit të të tri religjioneve (Katolik, ortodoks dhe islamit). Sipas vikarit të Patriarkut serb, në këto religjione identitare, shqiptarët shihen si anticipues dhe assesi si participues, pra si konvertit në përputhje me intresat e caktaura dhe jo si themelues të krishtërimit, i zyrtarizuar në shekullin IV nga perandori Konstandin i Madh, e ku Vikariati i Justinianës nga shekulli VI ka qenë kryesori në Ilirik i lidhur me Vatikanin. Natyrisht se edhe ky reagim i peshkopit Ilirion, me çirrmen për linçim ndaj historianëve shqiptarë që po kërkojnë “revizionin e historisë në dëm qenies historike dhe kulturore serbe në Kosovë”, tregon se sa të frikësuar ndaj “këtij revizioni” janë pikërisht falsifikuesit e saj për qëllime hegjemoniste, të cilat i kanë kapitalizuar për lansimin e bazave të eksteritoralitetit në shtetin e Kosovës, në formën e shtetit në shtet, të cilit, pa sovranitet dhe me “identitet historik dhe kulturor të huaj, pra serb”, duhet t’i caktohen edhe limitet e historisë dhe shkrimit të saj! (Jusuf Buxhovi)
2025-03-27
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.